De legendarische Franse componist en musicus Serge Gainsbourg was een creatieve duizendpoot. Hij is vooral bekend geworden door zijn erotische popsongs met Jane Birkin. Het omstreden ‘Je t’aime…moi non plus’ werd een grote hit in 1969. Zijn muziek- én levensstijl was nogal provocerend en bizar, maar tegelijkertijd erg fascinerend!
Gevariëerd
Serge Gainsbourg (1928) was geboren en getogen in Parijs als zoon van muzikale ouders. Zijn moeder was mezzosopraan en gaf les aan het conservatorium en zijn vader speelde piano in een bar. Sinds 1957 was Gainsbourg actief als componist, musicus, dichter, acteur en filmregisseur. Hij waagde zich aan een verscheidenheid aan muziekstijlen zoals popmuziek, de franse chanson, baroque pop, jazz, film soundtracks en reggae. Hij heeft een twintigtal muzikale albums uitgegeven en schreef soundtracks voor een veertigtal films. Hij was productief tot aan zijn dood in 1991.
Jazz
Gainsbourg begon zijn muzikale carrière als jazzmuzikant in de late jaren ’50 en begin jaren ’60 van de vorige eeuw. Zijn eerste album genaamd ‘Du chant à la une’ kwam in 1958 uit en was een mengsel van franse chansons en jazzmuziek. Zijn tweede tot en met zesde album waren allen van hetzelfde genre, hoewel hij destijds ook Latijns-Amerikaanse invloeden aan zijn muziek begon toe te voegen, zoals de Mambo- en de Bossa Nova-stijl. Zijn laatste album van dit genre kwam uit in 1964.
Decadentie
In 1967 kwam zijn album ‘Anna’ uit, een filmsoundtrack, gevuld met (Franse) baroque pop en -rockmuziek. In 1968 volgde het album ‘Initials BB’. B.B. staat voor Brigitte Bardot, de toenmalige vriendin van Gainsbourg. Samen zongen ze ‘Bonnie & Clyde’ in, één van de studiotracks op het album, dat eveneens gevuld was met baroque pop en -rockmuziek. In 1969 kwam het sensuele album ‘Jane Birkin et Serge Gainsbourg’ uit, waarop onder meer het notoire ‘Je t’aime…moi non plus’ stond. Gainsbourg ontmoette de Engelse Birkin, die vaak te zien was in felgekleurde laarzen met blokhakken, de typische schoen van de jaren zeventig, in 1968 en had een relatie met haar tot 1980. Samen met Birkin volgden meerdere decadente muziekalbums in de jaren ’70 zoals de filmsoundtrack ‘Cannabis’ en ‘Histoire de Melody Nelson’, één van de meest geprezen albums van Gainsbourg, welke de eerste was van een reeks conceptalbums, waarvan de tracks een verhalend geheel vormen. De conceptalbums die volgden waren ‘Vu de l’extérieur’ uit 1973, ‘Rock Around the Bunker’ uit 1975 en ‘L’Homme à tête de chou’ uit 1976.
Reggae
Op het laatste conceptalbum van Gainsbourg werd reeds geëxperimenteerd met reggae-muziek hetgeen in 1979 resulteerde in het album ‘Aux armes et caetera’, waar Gainsbourg werd bijgestaan door de Wailers, de voormalige begeleidingsband van Bob Marley. Tussendoor verscheen er In 1977 echter nog een filmsoundtrack-album met jazzfunk en -rock. Na het hierboven genoemde reggae-album in 1979 verscheen er twee jaar later nog een album met Franse reggae. Daarna is Gainsbourg overgestapt naar elektronische funkmuziek. Zijn laatste album verscheen in 1987.
